The Bowling Green massacre (5 februari)
Als je op vrijdagavond thuis mag spelen tegen de hekkensluiter van de competitie, 264 erop-punten overwicht hebt en dan ook nog eens gaat spelen op, door Magnus Carlsen, ingestraalde stukken dan verwacht je een Texas Chainsaw massacre. Misschien komt het door de laatste Schakelaar die vol staat met alternatieve waarheden en complottheorieën, maar op een gegeven moment ga je, na de makkelijke zegereeks, dan toch geloven in de onsterfelijkheid van je team. Hetzelfde is het geval met gelovers in complottheoriën. Als 'believer' meen je dat er toeval nergens een rol meer speelt en alles is gedetermineerd. In de psychiatrie valt zoiets onder de 'onjuiste attributietheorie'...

Want, lieve, lieve lezertjes; ondanks de uitslag van 6-2 gaat het niet van een leien dakje. Zoals gezegd krijgt team 4 de hekkensluiter op bezoek; het 3e van SOF/DZP uit Middelharnis. Het 3e van SOF/DZP is het meest sympathieke team van deze club. Het team wordt geleid door Mark Lagendijk, die ik ken van het HHP/Helena open kampioenschap van Oostvoorne, dat al eens door "Player" Philip Westerduin is gewonnen. Zowaar, de temperatuur in de speelruimte is draaglijk te noemen en nadat een van hun spelers vergeefs heeft geprobeerd een broodje te scoren aan onze bar kan de massacre beginnen.

Het begin is meer dan veelbelovend. Martin gaat er eens Trumpiaans tegenaan tegen het jeugdtalent Remco Osseweijer. Ik ben nog bezig met het invullen van het wedstrijdformulier toen ze inmiddels zijn begonnen aan een partijtje snelschaak. Martin heeft in korte tijd een matnet gevlochten: 1-0.

Dan begint het lange, lange wachten... Momenten van mijmeringen; waar wil ik nou eigenlijk zijn op zo'n moment: hier tussen 16 mannen of... Maar tussen mijmering en realiteit staan wetten en praktisch bezwaren. Zeven borden met ongewisse stellingen en aan een daarvan zit Arrian heel ongeduldig te zijn. Arrian heeft enorm veel spanning in zijn stelling gebracht en weet dat Lenin ooit zei: "Spanning is goed, controle beter." Maar voor Koert Wijnands zijn de controlezetten inmiddels op en wanneer hij zich aan een ongedekt paard vergrijpt is het meteen uit. Een klein schaakje leidt onmiddellijk tot dameverlies en vervolgens mat: 2-0.

Leo speelt tegen Gerard van der Velde, een aimabele speler, die van mij de titel 'bijna-Leo-doder' krijgt. Eigenlijk hebben beide spelers een vervelende stelling op het bord. Leo is de man van de diagonalen en niet van de rechte torenlijnen. Als er dan een eindstelling op het bord komt met alleen pionnen aan beide kanten, waarbij het aankomt op rekenvermogen en niet op creatieve kracht is het remise geblazen voor de tovenaar: 2½-½.


De staartborden ...

Ondertussen is het kommer en kwel aan de staartborden. Emilian staat een volle toren voor tegen Philippe van Waardenburg, maar staat in nog iets anders ver voor: Tijd. Om precies te zijn staat hij een uur voor in negatieve zin. Tijdnood is a bitch! Bijna alle popliedjes gaan over tijdnood en de diepe sporen die het achter laat in onze ziel. Hoe het ook zij: Emilian verkrampt steeds meer, aanvankelijke goede ideeën worden niet uitgevoerd en Philippe proeft bloed in plaats van het gewenste broodje. De klok staat op 0 en voor 1 keer zie ik daar Schlemilian: 2½-1½. Gelukkig is hij nu opgeladen en pakt hij in de laatste wedstrijden nog 2 punten.

Dan begint het rekenen: Bord 8 staat slecht en ik durf me niet te wagen aan speculaties over de resterende 3 borden. Zoals bord 4 waar Wijnand speelt tegen Wim Tieleman. Nergens is het evenwicht verbroken. Vogels bouwen zelfs nesten in de torens. Wim ziet een aanval en Wijnand ziet een mat: 3½-1½.

Wat is er toch gebeurd bij Jeffrey in zijn partij tegen Piet Schilder? Heel de tijd zie ik Jeffrey opbouwen naar overwegende stellingen en op moment dat je denkt: "nu haalt hij de trekker over" laat hij zijn tegenstander weer ontsnappen. Dit leidt op een gegeven moment tot een voor Jeffrey verloren eindspel van paard en pionnen tegen toren en pionnen. Jeffrey heeft de mazzel dat Wims toren op de tweede lijn blijft lummelen en niet z'n koning afsnijdt: 4-2.

Send in the clowns! De resterende partijen staan minimaal remise. Paul speelt een uiterst ondoorgrondelijke partij tegen Mark Langendijk. Ik geef het gewoon toe, Pauls spel is dusdanig subtiel dat ik de imminente dreiging ook niet zie. In een Wijnandiaanse stelling waar het evenwicht niet echt verbroken lijkt is het met een schaakje met het paard over en uit. Slaan van het paard leidt tot onmiddellijk dameverlies: 5-2.

Wouter staat materieel voor tegen Leo Brands, maar Leo heeft serieuze rommelkansen en gaat er nog eens goed voor zitten. Als alle bedreigingen geneutraliseerd zijn, valt Wouter massaal de koningsstelling binnen en kiest voor de meest artistieke kill: Eindstand 6-2.

SOF/DZP 3 heeft zich tot nu toe getoond de stugste tegenstander te zijn. Dit is een goed team met een prima wedstrijdmentaliteit, dat gewoon thuishoort in de 3e klasse.
Ons team hoort thuis in de 2e klasse en staat nu ongehinderd 2 punten voor op onze achtervolger. Sliedrecht 4 heeft 2 punten gemorst tegen Spijkenisse 4, die samen met Dordrecht 4 de achtervolging hebben ingezet op de 2e plaats. (TL Mischa)

   RSR Ivoren Toren 4       1618 - SOF/DZP 3                1354 6  - 2
1. Paul Dekker              1797 - Mark Lagendijk           1578 1  - 0
2. Leo van Dongen           1681 - Gerard van der Velde     1462 ½  - ½
3. Wouter Scheffer          1579 - Leo Brands               1527 1  - 0
4. Wijnand Dobbinga         1620 - Wim Tieleman             1295 1  - 0
5. Martin Jaspers Focks     1593 - Remco Osseweijer         1274 1  - 0
6. Arrian Rutten            1694 - Koert Wijnands           1259 1  - 0
7. Emilian de Kievit        1543 - Philippe van Waardenburg 1278 0  - 1
8. Jeffrey Ouwersloot       1434 - Piet Schilder            1161 ½  - ½